«Αν είμαστε ζωντανό γένος, δε θα κολλήσωμε στο πολιτικό σύστημα που μας κάθισαν. Το σύνταγμα και οι βουλευτές είναι μια αρρώστεια. Δεν είναι η ζωή μας. Ή θα μας πεθάνη ή θα ψοφήση τέλος πάντων αυτή. Και θα ζήσωμε τότε με άλλο σύστημα πολιτικό, που μας έρχεται καλλίτερα. Πως, χωρίς να μας μελετήσουν, χωρίς να μάθουν καλά το φυσικό μας, μας κόλλησαν βουλευτές και συντάγματα;» ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 1903
Τα λόγια ετούτα έγραφε ο μάρτυρας του νεωτέρου Ελληνισμού, Ίων Δραγούμης στις αρχές του αιώνος, ευρισκόμενος στην αιματοβαμμένη γη της Μακεδονίας, όπου σαν πρόξενος της Ελλάδος στο Μοναστήριον (σημερινά «Βίτολα»…), έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα στο πλευρό του Παύλου Μελά, του Τέλου Άγρα και των άλλων παλληκαριών, που πολεμούσαν για να παραμείνει η γη του Αλεξάνδρου Ελληνική. Είχε την οξυδέρκεια μέσα σε αυτόν τον ίδιο τον ορυμαγδό της μάχης να βλέπει το βάθος των πολιτικών πραγμάτων της Ελλάδος. Σίγουρα εάν ζούσε σήμερα και έλεγε αυτά τα ίδια λόγια θα τον έλεγαν «φασίστα»… Υπήρξε μεγάλος νους ο Ίων Δραγούμης, μεγάλος μαχητής και ο λόγος του θα μπορούσε να θεωρηθεί προφητικός. Πως αλλιώς να κρίνει κανείς τις σκέψεις του, όταν σήμερα μιλάμε για «παγκοσμιοποίηση» και αυτός στις αρχές του αιώνος μας, πριν από σχεδόν εκατόν ολόκληρα χρόνια έγραφε:
«Εναντίον στο ρεύμα του κοσμοπολιτισμού πηγαίνει το ρεύμα του Ελληνισμού και κάθε εθνισμού. Ο πολιτισμός της Ευρώπης ο τωρινός πηγαίνει κατά τον κοσμοπολιτισμό. Οι περισσότεροι αφίνονται στο ρεύμα αυτό. Είναι όμως και πολλοί που δεν αφίνονται. Τι κάνουν αυτοί; Κλείνονται στο καυκί τους από σιχαμό για τη μετριότητα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και του κοσμοπολιτισμού. Όσο μέτριο και αν είναι το σπίτι τους, το καυκί τους, όμως καλύτερο είναι από το κοσμοπολιτισμό και τους εμπνέει περισσότερο. Εκεί βρίσκουν και καλλιεργούν τη δροσερή πηγή κάθε δυναμισμού τους».
Το φαινόμενο του καιρού μας, για να επανέλθουμε στα σημερινά, είναι η επίμονη και πολύτροπη προσπάθεια μιας πολύ ισχυρής ολιγαρχίας να επιβάλλει μία παγκόσμια εξουσία κυρίως με την δύναμη του χρήματος, αλλά πολλές φορές και με την δύναμη των όπλων. Την στάση μας απέναντι σε αυτή την προσπάθεια την καθορίζει πολύ ξεκάθαρα ο Ίων Δραγούμης στο απόσπασμα που παραθέσαμε προηγουμένως. Όμως, μια και μιλάμε για το σήμερα και για την Ελλάδα του 21ου αιώνος πρέπει να δούμε πως αντιμετωπίζουν οι δεδομένες και υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις του τόπου το σοβαρό αυτό πρόβλημα. Στον χώρο της αριστεράς, εάν εξαιρέσει κανείς το δογματικό κομμουνιστικό κόμμα, άπαντες έχουν προσχωρήσει ατάκτως στην περίφημη «παγκοσμιοποίηση», προσπαθώντας μάλιστα να μας πουν ότι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε και ότι το μήνυμα του ελληνισμού είναι …παγκόσμιο! Από την πλευρά της κεντροδεξιάς η ίδια κατάσταση και αυτό είναι απόλυτα δικαιολογημένο, αφού ο φιλελευθερισμός είναι μία κατ’ εξοχήν διεθνιστική θεώρηση των πραγμάτων. Παρ’ όλα αυτά, θα ήταν άδικο να ισχυριστεί κανείς ότι δεν υπάρχουν υγιείς εθνικές δυνάμεις στην χώρα. Η εμμονή τους όμως στα ιδεολογήματα, με τα οποία βλέπουν το πρόσφατο ιστορικό παρελθόν, δημιουργεί μία κατάσταση στην κυριολεξία τραγελαφική. Τι θέλω να πω; Θέλω να πω, ότι αυτό που προ παντός χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή σαν Έθνος, σαν Λαός, αλλά και ο καθένας από εμάς ξεχωριστά σε σχέση με τις πολιτικές του αντιλήψεις είναι ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ!
Η μάχη που έρχεται θα κρίνει αυτό το ίδιο το μέλλον του Έθνους μας και δεν είναι δυνατόν αυτή η μάχη να διεξαχθεί με συμπλέγματα άλλων εποχών. Η κεντροδεξιά από την πλευρά της πρέπει να ξεπεράσει το κακό «συμμαχικό» παρελθόν της, όταν για χάρη του ΝΑΤΟ επέτρεπε τον εκτουρκισμό της Θράκης και ξεπουλούσε στην πραγματικότητα τα Ελληνικά Δίκαια στην Κύπρο. Πρέπει να ξεπεράσει την αναμφισβήτητη σύνδεσή της με τον κόσμο του μεγάλου κεφαλαίου, σύνδεση εν ονόματι του δυτικού κοινωνικού μοντέλου. Εάν όμως η κεντροδεξιά κατόρθωσε να προσδέσει χειροπόδαρα την Ελλάδα στη Δύση το ίδιο είναι ξεκάθαρο ότι επεδίωκε να πράξει και η αριστερά με την Ανατολή. Οι επίσημες αποφάσεις της 5ης ολομέλειας του ΚΚΕ για ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη δεν είναι κάτι για το οποίο μπορούν να είναι υπερήφανοι οι αριστεροί σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνος. Χρειάζεται λοιπόν αυτοκριτική προς πάσαν κατεύθυνσιν και από κει και πέρα τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν. Θα χωρίσουν οι αμνοί από τα ερίφια και από τη μια μεριά θα σταθούν αυτοί που είναι με την Ελλάδα και από την άλλη μεριά αυτοί που είναι με τον ξένο αφέντη, δηλαδή την «παγκοσμιοποίηση». Οι παλαιές πολιτικές δυνάμεις, λοιπόν, με τον τρόπο τουλάχιστον που υπήρξαν στο παρελθόν είναι έννοιες πολιτικά και ιστορικά χρεοκοπημένες. Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι ένα Λαϊκό Πατριωτικό Κίνημα, που θα μπορέσει να διασώσει το Έθνος από την επερχόμενη καταστροφή.