Η δύναμη της διαφοροποίησης: Θα ξεκινήσω αυτόν τον συλλογισμό χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τον χώρο του ποδοσφαίρου, με το οποίο οι περισσότεροι εξ ημών ασχολούνται. Στο συγκεκριμένο λοιπόν αθλητικό γεγονός, υπάρχουν συχνά πυκνά στιγμές όπου ακούγονται κατηγορίες περί στημένων αγώνων και πουλημένων διαιτητών καθώς και πολλά άλλα. Στο τέλος όμως της κάθε αγωνιστικής περιόδου, ότι κι αν έχει προηγηθεί κατά την διάρκεια αυτής, έχουμε την ίδια πάντα εικόνα. Χαρές, πανηγύρια, και πλήρη αδιαφορία σε ότι επιλήψιμο συνέβη έως εκείνη την στιγμή. Οι πρόεδροι, οι παράγοντες, σε όσα σκάνδαλα κι αν βρεθήκαν αντιμέτωποι, εξαγνίζονται αυτόματα και τα πάντα ξεχνιούνται. Αλλά, και για όσους δεν ασχολούνται καθόλου με τέτοιου είδους καταστάσεις, μήπως τους θυμίζει κάτι όλη αυτή η ιστορία;
Κάποιοι από εμάς προλάβαμε, έστω και σε νηπιακή ηλικία, τα σκάνδαλα – κόντρες περί Μητσοτάκη και Παπανδρέου, ο μεν είχε ιδιωτικό μουσείο με αρχαία στην κυριότητά του, ενώ ο δεύτερος δεν δίστασε να παντρευτεί μια ευτραφή αεροσυνοδό η οποία αργότερα παρουσιαζόταν «topless» σε αηδιαστικά εξώφυλλα καθημερινών εφημερίδων, καθώς και πολλά άλλα. Στο τέλος όμως αλλά και πάντα, βλέπαμε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να τους επευφημεί στις περίφημες προεκλογικές συγκεντρώσεις. Ποιο το νόημα λοιπόν; Ποιο το νόημα να ξεχωρίζεις το καλό από το κακό, το σωστό από το λάθος, το δίκαιο από το άδικο, όταν στο τέλος, τίποτα δεν αλλάζει;
Κάποιοι το λένε δημοκρατία, κάποιοι άλλοι ακριβώς πιο ορθά το αποκαλούν πλουτοκρατία, μια άλλη όμως και εύστοχη λέξη, θα ήταν η «υποκρισιοκρατία». Όποιος μπορεί να μην έχει καμία τσίπα πάνω του, και έχει και ανάλογες κατευθύνσεις, μπορεί να επιβληθεί και να προοδεύσει. Και μιας και μιλήσαμε για τσίπα, πρόσφατα έγινε θέμα το γεγονός ότι η σύζυγος του Τσίπρα γέννησε σε ιδιωτικό νοσοκομείο και μάλιστα σε πολυτελή σουίτα. Τι άλλο να περιμέναμε δηλαδή; Πριν από ένα μήνα ακριβώς, γράφαμε σε αυτή την σελίδα ότι «…βλέπουμε την αφρόκρεμα της κοινωνίας μας να παριστάνει ανά περιόδους τους απλούς θνητούς, και σκεφτόμαστε πολύ απλά, ότι, όπως ένας διάσημος ηθοποιός μπορεί, για τις ανάγκες μιας ταινίας, να υποδυθεί τον ζητιάνο, έτσι λοιπόν κι αυτοί, που στην ζωή τους ποτέ δεν είχαν προβλήματα, υποδύονται τους κοινούς ανθρώπους, προσβάλλοντάς μας διπλά.». Αφρόκρεμα ο Τσίπρας με τις σουίτες του, τα λεφτά του και τον αντιρατσισμό του, αφρόκρεμα η υπουργός Παιδείας Διαμαντοπούλου με τον αντιρατσισμό της και τον γιο της στο ιδιωτικό σχολείο, αφρόκρεμα η Παπαρήγα με το αμερικάνικο κολλέγιο, αφρόκρεμα όλοι αυτοί, κι εμείς απέναντι.
Το τελευταίο και κυρίως ερώτημα, που εκεί κρίνονται τα πάντα, είναι πως εμείς θα καταφέρουμε να τους πολεμήσουμε όλους αυτούς που ξεφτιλίζουν την αξιοπρέπειά μας, χωρίς να αποτύχουμε όπως άλλοι πριν από εμάς. Η απάντηση σε αυτό είναι απλή: ουσιαστική διαφοροποίηση. Και αυτό δεν σημαίνει «μπαίνω στο περιθώριο», το αντίθετο. Το περιθώριο είναι δωμάτιο του εξουσιαστικού οικοδομήματος κι εκεί χωράνε από μίζερους ακροαριστερούς, μέχρι αναρχικούς και νεοναζί που συνθέτουν άριστα το παζλ της κοινωνίας. Οι νέοι Εθνικιστές με ουσιώδη δράση και στάση συνθέτουν ένα νέο πρότυπο ανθρώπου ενάντια σε αυτό του εκφυλισμένου. Κάποιοι λένε, οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά. Από αυτές ας ξεκινήσουμε και αλλοίμονο, ποτέ να μην καταντήσουμε να έχουμε τις συνήθειες του Παπανδρέου, της Διαμαντοπούλου, της Παπαρήγα και του Τσίπρα. Ας είναι οι ζωές μας απλές, καθαρές, αληθινές, ώστε να γίνουν το φως για τις επόμενες γενιές των ανθρώπων μας. Τόσο απλά, και τόσο δύσκολα.
Θ. Πετρίδης