Η πορεία των Εθνών, τις τελευταίες έξι δεκαετίες, προς τη Φυλετική, πολιτισμική και κοινωνική ισοπέδωση, φτάνει στην ολοκλήρωσή της. Το βασικό εργαλείο για την μετατροπή της κοινωνίας των Εθνών σε Παγκόσμια αγορά, δεν είναι άλλο παρά το χρήμα.

Το χρήμα το οποίο μετεξελίχθηκε, στον καπιταλισμό, από μέσο συναλλαγών και μέτρο υπολογισμού των οικονομικών αξιών, σε αυτοαξιοποιούμενη αξία, χάνοντας οποιαδήποτε σύνδεση με την εργασία και την παραγωγή. Μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η χρήση του χρήματος απέκτησε την ικανότητα να παράγει μεγαλύτερη αξία από την αξία που περιέχεται σε αυτό το ίδιο. Τα τραπεζικά ιδρύματα, συγκεντρώνοντας και διαχειρίζοντας το χρηματικό κεφάλαιο, μετατράπηκαν από απλοί μεσολαβητές σε πανίσχυρους μονοπωλητές.
Το τραπεζικό σύστημα, στο οποίο το σιωνιστικό και το πουριτανικό αγγλοσαξωνικό στοιχείο έχει έντονη και ηγετική παρουσία, έχει καταστεί σε παγκόσμια πολυεθνική και υπερεθνική δύναμη, ικανή να επηρεάσει καταλυτικά τις επικρατούσες οικονομικές συνθήκες σε οποιαδήποτε περιοχή, ανάλογα με τους στόχους του. Στον Henry Ford αποδίδεται η φράση: “Είναι αρκετά καλό ότι ο λαός αυτού του έθνους δεν αντιλαμβάνεται το τραπεζικό και χρηματιστηριακό μας σύστημα, διότι αν το καταλάβαινε, εγώ πιστεύω ότι θα γινόταν επανάσταση πριν από αύριο το πρωί”.
Οι “πιστωτές των βασιλέων που έγιναν βασιλείς της πίστεως”, στέκονται πλέον πάνω από τους Εθνικούς νόμους και πλουτίζουν συνεχώς, εκμεταλλευόμενοι ένα σύστημα φτιαγμένο από αυτούς για αυτούς. Όταν ο εργαζόμενος χρειάζεται να μοχθήσει και να παράγει για να ανταμειφθεί, οι τράπεζες χρεώνουν οποιαδήποτε συναλλαγή και υπηρεσία του παρέχουν, όσο απλή και αν είναι. Ακόμη και η εκπλήρωση των υποχρεώσεων που εκ του νόμου έχουν οι τράπεζες απέναντι στους πελάτες τους, χαρακτηρίζεται ως παροχή υπηρεσιών και επιβαρύνεται. Επωφελείς για τις τράπεζες πράξεις, όπως οι καταθέσεις, από τις οποίες αντλούν κεφάλαια για τις κερδοφόρες χορηγήσεις τους, χρεώνονται. Στα δάνεια, επικαλούμενες διάφορα δήθεν λειτουργικά έξοδα, εισπράττουν πρόσθετες, πέρα των τόκων, αδιαφανείς προμήθειες. Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ το λειτουργικό κόστος των τραπεζών μειώνεται σημαντικά, τα κέρδη τους έχουν εκτοξευθεί και το χρήμα των καταθετών έχει καταστεί πολιτιμότερο για τις ίδιες.
Οι προμήθειες αντιπροσωπεύουν το 15 – 20% των εσόδων των εγχώριων πιστωτικών ιδρυμάτων, ενώ οι ελληνικές τράπεζες είναι οι ακριβότερες της ευρωζώνης χρεώνοντας προμήθεια πενταπλάσια του ευρωπαϊκού μέσου όρου για διασυνοριακή μεταφορά χρημάτων (εμβάσματα, πληρωμές).
Το ύψος της εκμετάλλευσης είναι τόσο μεγάλο, που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναγκάστηκε να κάνει συστάσεις για την κατάργηση ορισμένων χρεώσεων. Παρά τις καταγγελίες και την εξόφθαλμη εκμετάλλευση, δεν έχει προχωρήσει ακόμη η δημιουργία ενός οργάνου που θα συντονίζει τις τρεις βασικές εποπτικές αρχές, την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, την Τράπεζα της Ελλάδος και την Επιτροπή Εποπτείας Ιδιωτικής Ασφάλισης, ώστε ο κρατικός έλεγχος στις τράπεζες να είναι αποτελεσματικότερος. Είναι σίγουρο πως τα συμφέροντα είναι τόσο μεγάλα που δεν υπάρχει βούληση για κάτι τέτοιο.
Αντί επιλόγου, θα αναφέρουμε ένα απόσπασμα από τον Αριστοτέλη σχετικά με την αξία του χρήματος. Στα Πολιτικά του (Α΄ 1257b) αναφέρει: “Οτέ δε πάλιν λήρος είναι δοκεί το νόμισμα και νόμος παντάπασιν φύσει δ’ ουθέν, ότι μεταθεμένων τε των χρωμένων ουθενός άξιον, ούτε χρήσιμον προς ουθέν των αναγκαίων εστί και νομίσματος πλουτών πολλάκις απορήσει της αναγκαίας τροφής”, ή, σε ελεύθερη μετάφραση, “άλλοι πάλι θεωρούν το νόμισμα φλυαρία απλώς και εξ ολοκλήρου συμβατικό, χωρίς καμία αξία εκ φύσεως, και ότι εάν μεταβληθούν οι συμφωνίες βάσει των οποίων δημιουργήθηκε, δεν θα έχει καμία αξία και δεν θα είναι χρήσιμο για να προμηθευθεί κάποιος τα προς το ζην και ότι, ενώ θα έχει κάποιος άφθονα νομίσματα, θα στερηθεί πολλές φορές και αυτή την τροφή την οποία χρειάζεται”.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΕΛΛΑΔΙΤΗΣ