Έχουμε φτάσει στο σημείο, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, να θεωρούνται οι αγροτικές κινητοποιήσεις με τα μπλόκα στους δρόμους τόσο σίγουρες όσο το ότι θα βγει ο ήλιος από την ανατολή και, δυστυχώς, να είμαστε πάλι τόσο απόλυτα σίγουροι ότι μόλις περάσει λίγος καιρός, δοκιμαστούν τα νεύρα όλων των υπόλοιπων Ελλήνων από την ταλαιπωρία και ο εκάστοτε υπουργός τα βρει με την γνωστή πλέον θλιβερή αγροτοσυνδικαλιστική ηγεσία Μπούτα, Κοκκινούλη και Πατάκη (μέχρι πρότινος), να αποσύρονται τα τρακτέρ και απλώς να ανανεώνουν το ραντεβού. Πρώτα και κύρια χαμένοι από αυτό το πανηγύρι είναι οι ίδιοι οι Έλληνες αγρότες! Πέρυσι, κατά τη διάρκεια των αντίστοιχων κινητοποιήσεων, είχαμε πάρει μία ξεκάθαρη θέση (Για την αγροτική οικογένεια και την ελληνική γη!), ελπίζοντας ότι το σημείο καμπής στο οποίο έχει φτάσει η αγροτιά, μετά από τόσα χρόνια ξεπουλήματος του αγροτικού κόσμου από τα κόμματα και τους κομματάρχες, θα είχε δημιουργήσει την απαραίτητη συνείδηση για τη διαμόρφωση νέων στόχων, νέων διεκδικήσεων και κυρίως νέας νοοτροπίας σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του αγροτικού προβλήματος.
Δυστυχώς, αυτό που είδαμε ήταν οι δήθεν παροχές του Χατζηγάκη, που άμβλυναν την “αγωνιστικότητα” των επαγγελματιών αγροτοσυνδικαλιστών και ο λαϊκισμός του Παπανδρέου, που υπόσχονταν λαγούς με πετραχήλια.
Σήμερα, χωρίς καμία αυτοκριτική, χωρίς να προηγηθεί καμία ζύμωση και μέσα στον αγροτικό κόσμο, αλλά και με την κοινωνία, την οποία κατάφεραν όλοι αυτοί οι “ηγετίσκοι” να φέρουν απέναντι στα δίκαια αιτήματα των αγροτών, ξανακλείνουν οι δρόμοι, λες και είναι αυτός ο μοναδικός, ο πρώτος και ο τελευταίος τρόπος διεκδίκησης. Αλήθεια, στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, οι οποίες αποτέλεσαν μια σαφή ευκαιρία του ελληνικού αγροτικού κόσμου να αποδοκιμάσει αυτούς που τον εκμεταλλεύτηκαν και να στηρίξει λύσεις με Εθνικό και κοινωνικό προσανατολισμό, πώς αντέδρασε η πλειοψηφία του αγροτικού κόσμου; Μήπως έπεσε πάλι “θύμα” των υποσχέσεων; Τί έχει αλλάξει σήμερα μετά από τόσα χρόνια ξεπουλήματος; Μήπως το έχουν πάρει χαμπάρι όλοι τους ότι αυτές οι κινητοποιήσεις αποτελούν σπασμωδικές κινήσεις μπροστά στο αδιέξοδο για το οποίο έχουν όλοι ευθύνη και στυγνό εκβιασμό για να πάρουν μερικά ψίχουλα ακόμα και να κλείσουν ορισμένα στόματα;
Οι Έλληνες Εθνικιστές συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι: “Αυτό που πρέπει να κατανοήσει το σύνολο των Ελλήνων είναι ότι ο αγώνας των αγροτών μας αφορά όλους! Η επιβίωση της αγροτικής οικογένειας και η αξιοποίηση της ελληνικής γης αποτελούν τις πρώτες προτεραιότητες για την επιβίωση του ελληνικού έθνους όπως το γνωρίζουμε”.
Αποδοκιμάζουμε όμως και λέμε όχι στο συνεχιζόμενο καπέλωμα των αγροτικών κινητοποιήσεων από κομματόσκυλα αγροτοσυνδικαλιστές με υστεροβουλία. Λέμε όχι στους εκβιασμούς και στην ταλαιπωρία του Έλληνα πολίτη, τη στιγμή που θα έπρεπε να έχει δημιουργηθεί αυτή η επικοινωνία του αγροτικού κόσμου με την κοινωνία ώστε όλοι οι Έλληνες να είναι αλληλέγγυοι σε αυτόν τον αγώνα. Αυτό όμως δεν γίνεται μέσα από στενά συντεχνιακά και κομματικά συμφέροντα, ούτε με “τσιφλικάδικη νοοτροπία”.
Το αγροτικό πρόβλημα είναι πάνω απ’ όλα πρόβλημα Εθνικό και κοινωνικό. Εαν ποτέ λυθεί, αυτό θα γίνει μόνο στα πλαίσια ενός Εθνικού κράτους με κοινωνικό προσανατολισμό και όχι στα πλαίσια της ΚΑΠ, με αποσπασματικές παροχές, με συμφεροντολογικές πρακτικές και αντικοινωνικές αντιλήψεις.

Αλληλεγγύη στον Έλληνα αγρότη, όχι στα κομματόσκυλα!