Αύριο, 8 Μαρτίου, είναι η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Επ’ ευκαιρία, το ΚΚΕ, κυκλοφόρησε δύο αφίσες για την περίπτωση, η μία εκ των οποίων έχει ένα τσιτάτο του Λένιν και απεικονίζει φωτογραφικά παρέλαση του «Σλαβομακεδονικού» τάγματος γυναικών του ΔΣΕ. Ασφαλώς δεν μπορούσε κανείς να περιμένει τίποτα καλύτερο από αυτούς που αποδεδειγμένα είχαν σκοπό να παραδώσουν τη Μακεδονία μας στους Βουλγάρους. Όσο δε αφορά αυτή καθαυτή την ημέρα της γυναίκας, και το αν έχουν οι νοσταλγοί του υπαρκτού το δικαίωμα να μιλάνε για την «απελευθέρωση της γυναίκας», ας δούμε ποια ήταν η αντιμετώπιση των εργαζομένων σοβιετικών γυναικών επί των ημερών του «μεγάλου» Λένιν. Θα χρησιμοποιήσουμε μια αριστερή -και μάλιστα ακραία αριστερή- πηγή, την ξακουστή αναρχοκομμουνίστρια Έμμα Γκόλντμαν, η οποία κατέφτασε στην «γη της επαγγελίας», στις αρχές του 1920, «γεμάτη ελπίδες ότι θα βρει μια χώρα νεογέννητη, με λαό δοσμένο ολόψυχα στη μεγαλειώδη δουλειά της επαναστατικής ανοικοδόμησης». Ιδού τι είδε με τα ίδια της τα μάτια:
«Το επόμενο πρωί επισκεφτήκαμε το εργοστάσιο καπνού Λαφέρμ. Ήταν σε πλήρη λειτουργία. Ο αέρας στους χώρους εργασίας ήταν αποπνικτικός, σου έφερνε ναυτία. Το έχουν συνηθίσει, είπε ο οδηγός, δεν τις πειράζει. Ανάμεσα στις εργάτριες ήταν μερικές έγκυες και κορίτσια όχι πάνω από δεκατεσσάρων χρόνων. Ήταν κάτισχνες, με στήθος βουλιαγμένο, μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια. Μερικές έβηχαν συνέχεια και τα πρόσωπά τους ήταν ξαναμμένα από τον πυρετό της φθίσης».

Και διαβάζοντας όλα αυτά, μας έρχεται αναπόφευκτα η εξής σκέψη: τι ωραία που θα’ τανε να ζούσε τότε στο «σοσιαλιστικό παράδεισο» η Κανέλλα της Εκάλης (και κάτι όμοιές της) και να δούλευαν στους διάφορους Λαφέρμ. Θα βλέπανε τι εστί (κομμουνιστικό) βερίκοκο!